ZNACZENIE:
 
Silna wiara w to, że poprzez świadomość Kṛṣṇy osiągnie się najwyższą doskonałość życia, nazywana jest inteligencją vyavasāyātmikā. Caitanya-caritāmṛta (Madhya 22.62) oznajmia:

Wiara oznacza niezachwianą ufność w coś wzniosłego. Ten, kto jest zaangażowany w obowiązki świadomości Kṛṣṇy, nie musi już działać w zależności od tego świata materialnego, uwolniony jest od zobowiązań tradycji rodzinnej, ludzkości czy też narodu. Czynności spełniane dla korzyści materialnej są działaniami, które mają swe źródło w reakcjach na dobre lub złe uczynki przeszłego życia. Kiedy ktoś posiada rozbudzoną świadomość Kṛṣṇy, nie potrzebuje już dłużej ubiegać się o dobre wyniki swojej pracy. Wszystkie czynności osoby świadomej Kṛṣṇy znajdują się na planie absolutnym, jako że nie podlegają one już dłużej dualizmom, takim jak dobro czy zło. Najwyższą doskonałością świadomości Kṛṣṇy jest wyrzeczenie się materialnej koncepcji życia. Stan ten jest automatycznie osiągany wraz z postępem w świadomości Kṛṣṇy.

Śmiały cel osoby w świadomości Kṛṣṇy oparty jest na wiedzy. Vāsudevaḥ sarvam iti sa mahātmā su-durlabhaḥ: osoba świadoma Kṛṣṇy jest tą rzadką, dobrą duszą, która doskonale wie, że Vāsudeva, czyli Kṛṣṇa, jest źródłem wszystkich zamanifestowanych przyczyn. Tak jak podlewając korzeń drzewa automatycznie dostarczamy wodę liściom i gałęziom tego drzewa, tak działając w świadomości Kṛṣṇy można pełnić najwyższą służbę dla każdego – mianowicie dla siebie, rodziny, społeczeństwa, kraju, ludzkości itd. Jeśli Kṛṣṇa jest usatysfakcjonowany czyimś postępowaniem, wtedy zadowalany jest każdy.

Służba w świadomości Kṛṣṇy jest jednak najlepiej pełniona pod wprawnym przewodnictwem mistrza duchowego, będącego bona fide reprezentantem Kṛṣṇy. Mistrz taki zna naturę ucznia i może prowadzić go do działania w świadomości Kṛṣṇy. Aby być więc sprawnym w świadomości Kṛṣṇy, należy być posłusznym reprezentantowi Pana i postępować wiernie według jego wskazówek. Polecenia bona fide mistrza duchowego należy uważać za swoją życiową misję. Śrīla Viśvanātha Cakravartī Ṭhākura poucza nas w swoich słynnych modlitwach do mistrza duchowego:

„Najwyższą Osobę Boga można zadowolić poprzez zadowalanie mistrza duchowego. A nie zadowoliwszy mistrza duchowego nie można wznieść się do poziomu świadomości Kṛṣṇy. Dlatego też powinienem zawsze pamiętać mojego mistrza duchowego, przynajmniej trzy razy dziennie modląc się o jego łaskę i składając pokłony jego lotosowym stopom”.

Cały proces polega jednakże na doskonałej wiedzy o duszy, poza koncepcją ciała – wiedzy nie teoretycznej, ale praktycznej, kiedy niemożliwym już staje się zadowalanie zmysłów, przejawiające się w pracy dla zysków. Kto bowiem nie jest stanowczy w swoim umyśle, ten bywa rozpraszany przez różnego rodzaju czynności tego typu.