Skip to main content

Text 15

VERSO 15

Devanagari

Devanagari

केचित्केवलया भक्त्या वासुदेवपरायणा: ।
अघं धुन्वन्ति कार्त्स्‍न्येन नीहारमिव भास्कर: ॥ १५ ॥

Text

Texto

kecit kevalayā bhaktyā
vāsudeva-parāyaṇāḥ
aghaṁ dhunvanti kārtsnyena
nīhāram iva bhāskaraḥ
kecit kevalayā bhaktyā
vāsudeva-parāyaṇāḥ
aghaṁ dhunvanti kārtsnyena
nīhāram iva bhāskaraḥ

Synonyms

Sinônimos

kecit — some people; kevalayā bhaktyā — by executing unalloyed devotional service; vāsudeva — to Lord Kṛṣṇa, the all-pervading Supreme Personality of Godhead; parāyaṇāḥ — completely attached (only to such service, without dependence on austerity, penance, cultivation of knowledge or pious activities); agham — all kinds of sinful reactions; dhunvanti — destroy; kārtsnyena — completely (with no possibility that sinful desires will revive); nīhāram — fog; iva — like; bhāskaraḥ — the sun.

kecit — algumas pessoas; kevalayā bhaktyā — executando serviço devocional imaculado; vāsudeva — ao Senhor Kṛṣṇa, a onipenetran­te Suprema Personalidade de Deus; parāyaṇāḥ — completamente apegadas (apenas a tal serviço, independente de austeridades, penitências, cultivo de conhecimento ou atividades piedosas); agham — todas as classes de reações pecaminosas; dhunvanti — destroem; kārtsnyena — por completo (sem possibilidade de que os desejos pecaminosos revivam); nīhāram — nevoeiro; iva — como; bhāskaraḥ — o Sol.

Translation

Tradução

Only a rare person who has adopted complete, unalloyed devotional service to Kṛṣṇa can uproot the weeds of sinful actions with no possibility that they will revive. He can do this simply by discharging devotional service, just as the sun can immediately dissipate fog by its rays.

São raras as pessoas que tenham adotado o serviço devocional ir­restrito e imaculado a Kṛṣṇa. Somente elas podem desarraigar as ervas daninhas das ações pecaminosas sem a possibilidade de que elas revivam. Tais pessoas podem fazer isso simplesmente executando serviço devocional, assim como, através de seus raios, o Sol pode, de imediato, dissipar o nevoeiro.

Purport

Comentário

In the previous verse Śukadeva Gosvāmī gave the example that the dried leaves of creepers beneath a bamboo tree may be completely burnt to ashes by a fire, although the creepers may sprout again because the root is still in the ground. Similarly, because the root of sinful desire is not destroyed in the heart of a person who is cultivating knowledge but who has no taste for devotional service, there is a possibility that his sinful desires will reappear. As stated in Śrīmad-Bhāgavatam (10.14.4):

SIGNIFICADO—No verso anterior, Śukadeva Gosvāmī deu o exemplo de que, embora as folhas secas das trepadeiras sob um bambuzal venham a ser inteiramente queimadas pelo fogo, as trepadeiras podem brotar novamente porque a raiz ainda está fincada no chão. Do mesmo modo, como a raiz do desejo pecaminoso não é destruída no cora­ção de alguém que, embora cultive conhecimento, não se interessa pelo serviço devocional, existe a possibilidade de que seus desejos pecami­nosos reapareçam. Como se afirma no Śrīmad-Bhāgavatam (10.14.4):

śreyaḥ-sṛtiṁ bhaktim udasya te vibho
kliśyanti ye kevala-bodha-labdhaye
śreyaḥ-sṛtiṁ bhaktim udasya te vibho
kliśyanti ye kevala-bodha-labdhaye

Speculators who undergo great labor to gain a meticulous understanding of the material world by distinguishing between sinful and pious activities, but who are not situated in devotional service, are prone to material activities. They may fall down and become implicated in fruitive activities. If one becomes attached to devotional service, however, his desires for material enjoyment are automatically vanquished without separate endeavor. Bhaktiḥ pareśānubhavo viraktir anyatra ca: if one is advanced in Kṛṣṇa consciousness, material activities, both sinful and pious, automatically become distasteful to him. That is the test of Kṛṣṇa consciousness. Both pious and impious activities are actually due to ignorance because a living entity, as an eternal servant of Kṛṣṇa, has no need to act for his personal sense gratification. Therefore as soon as one is reclaimed to the platform of devotional service, he relinquishes his attachment for pious and impious activities and is interested only in what will satisfy Kṛṣṇa. This process of bhakti, devotional service to Kṛṣṇa (vāsudeva-parāyaṇa), relieves one from the reactions of all activities.

Os especuladores que se submetem a uma grande fadiga para poderem compreender meticulosamente o mundo material, distinguindo as atividades pecaminosas das piedosas, mas que não estão situados em serviço devocional, tendem às atividades materiais. Eles podem cair e se envolverem com atividades fruitivas. Entretanto, se alguém se apega ao serviço devocional, seus desejos de gozo material são automaticamente aniquilados, sem nenhum outro esforço de sua parte. Bhaktiḥ pareśānubhavo viraktir anyatra ca: para quem é avançado em consciência de Kṛṣṇa, as atividades materiais, tanto pecaminosas quanto piedosas, automaticamente se tornam insípidas. Esse é o teste da consciência de Kṛṣṇa. Tanto as atividades piedosas quanto as impiedosas realmente se devem à ignorância, pois a entidade viva serva eterna de Kṛṣṇa não preci­sa agir para o gozo dos seus sentidos pessoais. Portanto, logo que alguém se reintegra na plataforma de serviço devocional livra-se de seu apego a atividades piedosas e impiedosas e passa a preocupar-se unicamente com aquilo que dará prazer a Kṛṣṇa. Esse processo de bhakti, serviço devocional a Kṛṣṇa (vāsudeva-parāyaṇa), liberta a pessoa das reações de todas as atividades.

Since Mahārāja Parīkṣit was a great devotee. the answers of his guru, Śukadeva Gosvāmī, concerning karma-kāṇḍa and jñāna-kāṇḍa could not satisfy him. Therefore Śukadeva Gosvāmī, knowing very well the heart of his disciple, explained the transcendental bliss of devotional service. The word kecit, which is used in this verse, means. “a few people but not all.” Not everyone can become Kṛṣṇa conscious. As Kṛṣṇa explains in Bhagavad-gītā (7.3):

Uma vez que Mahārāja Parīkṣit era um grande devoto, as respostas de seu guru, Śukadeva Gosvāmī, em que este mencionava karma-kāṇḍa e jñãna-kāṇḍa, não puderam satisfazê-lo. Portanto, Śukadeva Go­svāmī, conhecendo muito bem o coração de seu discípulo, expôs a bem-aventurança transcendental do serviço devocional. A palavra kecit, que é usada neste verso, significa: “Poucas pessoas, mas não todas.” Nem todos podem se tornar conscientes de Kṛṣṇa. Como Kṛṣṇa explica na Bhagavad-gītā (7.3):

manuṣyāṇāṁ sahasreṣu
kaścid yatati siddhaye
yatatām api siddhānāṁ
kaścin māṁ vetti tattvataḥ
manuṣyāṇāṁ sahasreṣu
kaścid yatati siddhaye
yatatām api siddhānāṁ
kaścin māṁ vetti tattvataḥ

“Out of many thousands among men, one may endeavor for perfection, and of those who have achieved perfection, hardly one knows Me in truth.” Practically no one understands Kṛṣṇa as He is, for Kṛṣṇa cannot be understood through pious activities or attainment of the most elevated speculative knowledge. Actually the highest knowledge consists of understanding Kṛṣṇa. Unintelligent men who do not understand Kṛṣṇa are grossly puffed up, thinking that they are liberated or have themselves become Kṛṣṇa or Nārāyaṇa. This is ignorance.

“Dentre muitos milhares de homens, talvez haja um que se esforce para obter a perfeição, e dentre aqueles que alcançaram a perfeição, é difícil encontrar um que Me conheça de verdade.” Praticamente, ninguém entende Kṛṣṇa como Ele é, pois Kṛṣṇa não pode ser compreendido através de ativi­dades piedosas ou através da aquisição de conhecimento especulativo, por mais elevado que seja esse conhecimento. Na verdade, o conhe­cimento mais elevado consiste em compreender Kṛṣṇa. Os homens sem inteligência que não compreendem Kṛṣṇa são grosseiramente arrogantes, julgando que são liberados ou que se tornaram Kṛṣṇa ou Nārāyaṇa. Isso é ignorância.

To indicate the purity of bhakti, devotional service, Śrīla Rūpa Gosvāmī says in Bhakti-rasāmṛta-sindhu (1.1.11):

Para mostrar a pureza de bhakti, o serviço devocional, Śrīla Rūpa Gosvāmī diz no Bhakti-rasāmṛta-sindhu (1.1.11):

anyābhilāṣitā-śūnyaṁ
jñāna-karmādy-anāvṛtam
ānukūlyena kṛṣṇānu-
śīlanaṁ bhaktir uttamā
anyābhilāṣitā-śūnyaṁ
jñāna-karmādy-anāvṛtam
ānukūlyena kṛṣṇānu-
śīlanaṁ bhaktir uttamā

“One should render transcendental loving service to the Supreme Lord Kṛṣṇa favorably and without desire for material profit or gain through fruitive activities or philosophical speculation. That is called pure devotional service.” Śrīla Rūpa Gosvāmī further explains that bhakti is kleśaghnī śubhadā, which means if one takes to devotional service, all kinds of unnecessary labor and material distress cease entirely and one achieves all good fortune. Bhakti is so powerful that it is also said to be mokṣa-laghutākṛt; in other words, it minimizes the importance of liberation.

“É com atitude favorável e sem desejo de lucro ou ganho material alcançado através de atividades fruitivas ou especulação filosófica que se deve prestar serviço transcendental amoroso ao Supremo Senhor Kṛṣṇa. Isto se chama serviço devocional puro.” Continuando sua explica­ção, Śrīla Rūpa Gosvāmī afirma que bhakti é kleśaghnī subhadā, o que significa que, se alguém adota o serviço devocional, toda classe de esforços desnecessários e aflições materiais cessa inteiramente e ele alcança toda a boa fortuna. Bhakti é tão poderosa que também é conhecida como mokṣa-laghutākṛt; em outras palavras, comparada a ela, a liberação se torna insignificante.

Nondevotees must undergo material hardships because they are prone to commit sinful fruitive activities. The desire to commit sinful actions continues in their hearts due to ignorance. These sinful actions are divided into three categories — pātaka, mahā-pātaka and atipātaka — and also into two divisions; prārabdha and aprārabdha. Prārabdha refers to sinful reactions from which one is suffering at the present, and aprārabdha refers to sources of potential suffering. When the seeds (bīja) of sinful reactions have not yet fructified, the reactions are called aprārabdha. These seeds of sinful action are unseen, but they are unlimited, and no one can trace when they were first planted. Because of prārabdha, sinful reactions that have already fructified, one is seen to have taken birth in a low family or to be suffering from other miseries.

Como têm a tendência a cometer atividades fruitivas pecamino­sas, os não-devotos devem submeter-se a reveses materiais. Devido à ignorância, o desejo de cometer ações pecaminosas continua em seus corações. Essas ações pecaminosas se dividem em três categorias – pātaka, mahā-pātaka e atipātaka – e também em duas classes: prārabdha e aprārabdha. Prārabdha se refere às reações pecaminosas que alguém está sofrendo no presente, e aprārabdha se refere às fontes de sofrimentos potenciais. Quando as sementes (bīja) das reações pecaminosas ainda não germinaram, as reações se chamam aprārabdha. Essas sementes da ação pecaminosa são invisíveis, mas limitadas, e ninguém pode determinar quando foram plantadas pela primeira vez. Por causa de prārabdha, reações pecaminosas que já frutificaram, uma pessoa nasce em família inferior ou é submetida a outros sofrimentos.

When one takes to devotional service, however, all phases of sinful life, including prārabdha, aprārabdha and bīja, are vanquished. In Śrīmad-Bhāgavatam (11.14.19) Lord Kṛṣṇa tells Uddhava:

Entretanto, quando alguém adota o serviço devocional, todas as fases da vida pecaminosa, incluindo prārabdha, aprārabdha e bīja, são eliminadas. No Śrīmad-Bhāgavatam (11.14.19), o Senhor Kṛṣṇa diz a Uddhava:

yathāgniḥ susamṛddhārciḥ
karoty edhāṁsi bhasmasāt
tathā mad-viṣayā bhaktir
uddhavaināṁsi kṛtsnaśaḥ
yathāgniḥ susamṛddhārciḥ
karoty edhāṁsi bhasmasāt
tathā mad-viṣayā bhaktir
uddhavaināṁsi kṛtsnaśaḥ

“My dear Uddhava, devotional service in relationship with Me is like a blazing fire that can burn to ashes all the fuel of sinful activities supplied to it.” How devotional service vanquishes the reactions of sinful life is explained in Śrīmad-Bhāgavatam (3.33.6) in a verse spoken during Lord Kapiladeva’s instructions to His mother, Devahūti. Devahūti said:

“Meu querido Uddhava, o serviço devocional relacionado coMigo é como um fogo abrasador que pode reduzir a cinzas todo o com­bustível de atividades pecaminosas que lhe é suprido.” No Śrīmad­-Bhāgavatam (3.33.6), em um verso proferido durante as instruções do Senhor Kapiladeva à Sua mãe, Devahūti, explica-se como o serviço devocional elimina as reações da vida pecaminosa. Devahūti diz:

yan-nāmadheya-śravaṇānukīrtanād
yat-prahvaṇād yat-smaraṇād api kvacit
śvādo ’pi sadyaḥ savanāya kalpate
kutaḥ punas te bhagavan nu darśanāt
yan-nāmadheya-śravaṇānukīrtanād
yat-prahvaṇād yat-smaraṇād api kvacit
śvādo ’pi sadyaḥ savanāya kalpate
kutaḥ punas te bhagavan nu darśanāt

“My dear Lord, if even a person born in a family of dog-eaters hears and repeats the chanting of Your glories, offers respects to You and remembers You, he is immediately greater than a brāhmaṇa and is therefore eligible to perform sacrifices. Therefore, what is to be said of one who has seen You directly?”

“Meu querido Senhor, se mesmo alguém nascido em família de comedores de cães ouve e repete o louvor de Vossas glórias, oferece-Vos respeito e lembra-se de Vós, imediatamente se torna maior do que um brāhmaṇa e, portanto, está apto a executar sacrifícios. Assim, o que dizer de alguém que Vos viu diretamente?”

In the Padma Purāṇa there is a statement that persons whose hearts are always attached to the devotional service of Lord Viṣṇu are immediately released from all the reactions of sinful life. These reactions generally exist in four phases. Some of them are ready to produce results immediately, some are in the form of seeds, some are unmanifested, and some are current. All such reactions are immediately nullified by devotional service. When devotional service is present in one’s heart, desires to perform sinful activities have no place there. Sinful life is due to ignorance, which means forgetfulness of one’s constitutional position as an eternal servant of God, but when one is fully Kṛṣṇa conscious he realizes that he is God’s eternal servant.

No Padma Purāṇa, afirma-se que aqueles cujos corações estão sempre apegados ao serviço devocional ao Senhor Viṣṇu se libertam imediatamente de todas as reações da vida pecaminosa. De um modo geral, essas reações existem em quatro fases. Algumas delas estão prontas a produzir resultados de imediato, outras estão sob a forma de semente, outras estão imanifestas e outras estão em ativi­dade. Todas essas reações são logo anuladas pelo serviço devocional. Quando o serviço devocional está presente no coração de alguém, não há mais lugar para a realização de atividades pecaminosas. A vida pecaminosa decorre da ignorância, quando a pessoa se esquece de que, em sua posição constitucional, ela é serva eterna de Deus, mas quando alguém está em plena consciência de Kṛṣṇa compreende que é servo eterno de Deus.

In this regard, Śrīla Jīva Gosvāmī comments that bhakti may be divided into two divisions: (1) santatā, devotional service that continues incessantly with faith and love, and (2) kādācitkī, devotional service that does not continue incessantly but is sometimes awakened. Incessantly flowing devotional service (santatā) may also be divided into two categories: (1) service performed with slight attachment and (2) spontaneous devotional service. Intermittent devotional service (kādācitkī) may be divided into three categories: (1) rāgābhāsamayī, devotional service in which one is almost attached, (2) rāgābhāsa-śūnya-svarūpa-bhūtā, devotional service in which there is no spontaneous love but one likes the constitutional position of serving, and (3) ābhāsa-rūpā, a slight glimpse of devotional service. As for atonement, if one has caught even a slight glimpse of devotional service, all needs to undergo prāyaścitta, atonement, are superseded. Therefore atonement is certainly unnecessary when one has achieved spontaneous love and, above that, attachment with love, which are signs of increasing advancement in kādācitkī. Even in the stage of ābhāsa-rūpā bhakti, all the reactions of sinful life are uprooted and vanquished. Śrīla Jīva Gosvāmī expresses the opinion that the word kārtsnyena means that even if one has a desire to commit sinful actions, the roots of that desire are vanquished merely by ābhāsa-rūpā bhakti. The example of bhāskara, the sun, is most appropriate. The ābhāsa feature of bhakti is compared to dawn, and the accumulation of one’s sinful activities is compared to fog. Since fog does not spread throughout the sky, the sun need do no more than merely manifest its first rays, and the fog immediately disappears. Similarly, if one has even a slight relationship with devotional service, all the fog of his sinful life is immediately vanquished.

Com relação a isso, Śrīla Jīva Gosvāmī comenta que bhakti pode dividir-se em duas partes: (1) santatā, o serviço devocional que continua incessantemente com fé e amor, e (2) kādācitkī, o serviço devocional que não continua incessantemente, mas que às vezes é despertado. O serviço devocional que não para de fluir (santatā) também pode dividir-se em duas categorias: (1) serviço executado com algum apego e (2) serviço devocional espontâneo. O serviço devocional intermi­tente (kādācitkī) pode dividir-se em três categorias: (1) rāgābhāsamayī, serviço devocional no qual se está quase apegado, (2) rāgābhās­a-śūnya-svarūpa-bhūtā, serviço devocional em que, embora não haja amor espontâneo, a pessoa gosta da posição constitucional em que presta serviço, e (3) ābhāsa-rūpā, um vestígio de serviço devocional. No que diz respeito à expiação, se alguém obtém pelo menos um leve vestígio de serviço devocional, todas as necessidades de submeter-­se a prāyaścitta, expiação, torna-se dispensáveis. Portanto, a expiação certamente é desnecessária àquele que alcançou amor espontâneo e, mais do que isso, alcançou apego amoroso, que são indícios de avanço pro­gressivo em kādācitkī. Mesmo na fase de bhakti ābhāsa-rūpā, todas as reações da vida pecaminosa são extirpadas e eliminadas. Śrīla Jīva Gosvāmī expressa a opinião de que a palavra kārtsnyena quer dizer que mesmo que alguém esteja desejoso de cometer ações pecamino­sas, as raízes desse desejo são eliminadas meramente com bhakti ābhāsa-­rūpā. O exemplo de bhāskara, o Sol, é muito apropriado. O aspecto ābhāsa de bhakti é comparado ao crepúsculo, e o acúmulo de atividades pecaminosas é comparado ao nevoeiro. Como o nevoeiro não invade todo o céu, basta ao Sol manifestar apenas seus primeiros raios para que o nevoeiro imediatamente se desfaça. Do mesmo modo, se a pessoa tem apenas uma leve relação com o serviço devocional, todo o nevoeiro de sua vida pecaminosa é imediatamente eliminado.