Skip to main content

Texts 39-40

VERSOS 39-40

Devanagari

Devanagari

इमं लोकं तथैवामुमात्मानमुभयायिनम् ।
आत्मानमनु ये चेह ये राय: पशवो गृहा: ॥ ३९ ॥
विसृज्य सर्वानन्यांश्च मामेवं विश्वतोमुखम् ।
भजन्त्यनन्यया भक्त्या तान्मृत्योरतिपारये ॥ ४० ॥

Text

Texto

imaṁ lokaṁ tathaivāmum
ātmānam ubhayāyinam
ātmānam anu ye ceha
ye rāyaḥ paśavo gṛhāḥ
imaṁ lokaṁ tathaivāmum
ātmānam ubhayāyinam
ātmānam anu ye ceha
ye rāyaḥ paśavo gṛhāḥ
visṛjya sarvān anyāṁś ca
mām evaṁ viśvato-mukham
bhajanty ananyayā bhaktyā
tān mṛtyor atipāraye
visṛjya sarvān anyāṁś ca
mām evaṁ viśvato-mukham
bhajanty ananyayā bhaktyā
tān mṛtyor atipāraye

Synonyms

Sinônimos

imam — this; lokam — world; tathā — accordingly; eva — certainly; amum — that world; ātmānam — the subtle body; ubhaya — in both; ayinam — traveling; ātmānam — the body; anu — in relationship with; ye — those who; ca — also; iha — in this world; ye — that which; rāyaḥ — wealth; paśavaḥ — cattle; gṛhāḥ — houses; visṛjya — having given up; sarvān — all; anyān — other; ca — and; mām — Me; evam — thus; viśvataḥ-mukham — the all-pervading Lord of the universe; bhajanti — they worship; ananyayā — unflinching; bhaktyā — by devotional service; tān — them; mṛtyoḥ — of death; atipāraye — I take to the other side.

imam — este; lokam — mundo; tathā — de acordo com; eva — certamente; amum — esse mundo; ātmānam — o corpo sutil; ubhaya — em ambos; ayinam — viajando; ātmānam — o corpo; anu — em relação com; ye — aqueles que; ca — também; iha — neste mundo; ye — aquilo que; rāyaḥ — riqueza; paśavaḥ — gado; gṛhāḥ — casas; visṛjya — tendo abandonado; sarvān — tudo; anyān — outro; ca — e; mām — a Mim; evam — assim; viśvataḥ-mukham — o Senhor onipenetrante do universo; bhajanti — eles adoram; ananyayā — inabalável; bhaktyā — com serviço devocional; tān — a eles; mṛtyoḥ — da morte; atipāraye — Eu levo para o outro lado.

Translation

Tradução

Thus the devotee who worships Me, the all-pervading Lord of the universe, in unflinching devotional service, gives up all aspirations to be promoted to heavenly planets or to become happy in this world with wealth, children, cattle, home or anything in relationship with the body. I take him to the other side of birth and death.

Assim, o devoto que adora a Mim, o Senhor onipenetrante do universo, com serviço devocional inabalável, abandona todas as aspirações a ser promovido a planetas celestiais ou a tornar-se feliz neste mundo com riqueza, filhos, gado, lar ou qualquer coisa relativa ao corpo. Eu o levo para o outro lado do nascimento e da morte.

Purport

Comentário

Unflinching devotional service, as described in these two verses, means engaging oneself in full Kṛṣṇa consciousness, or devotional service, accepting the Supreme Lord as all in all. Since the Supreme Lord is all-inclusive, if anyone worships Him with unflinching faith, he has automatically achieved all other opulences and performed all other duties. The Lord promises herein that He takes His devotee to the other side of birth and death. Lord Caitanya therefore recommended that one who aspires to go beyond birth and death should have no material possessions. This means that one should not try to be happy in this world or to be promoted to the heavenly world, nor should he try for material wealth, children, houses or cattle.

Serviço devocional inabalável, como se descreve nestes dois versos, significa ocupar-se em plena consciência de Kṛṣṇa, ou serviço devocional, aceitando o Senhor Supremo como tudo que há. Uma vez que o Senhor Supremo é inclui tudo, se alguém O adorar com fé inabalável, terá alcançado automaticamente todas as demais opulências e executado todos os demais deveres. Neste verso, o Senhor promete que leva Seu devoto para o outro lado do nascimento e da morte. O Senhor Caitanya, portanto, recomendou a quem aspira a transcender nascimento e morte que não deve ter posses materiais. Isso significa que não se deve tentar ser feliz neste mundo ou ser promovido ao mundo celestial, nem se esforçar por obter riqueza material, filhos, casas ou gado.

How liberation is imperceptibly achieved by a pure devotee and what the symptoms are have been explained. For the conditioned soul there are two statuses of living. One status is in this present life, and the other is our preparation for the next life. If I am in the mode of goodness then I may be preparing for promotion to the higher planets, if I am in the mode of passion then I shall remain here in a society where activity is very prominent, and if I am in the mode of ignorance I may be degraded to animal life or a lower grade of human life. But for a devotee there is no concern for this life or the next life because in any life he does not desire elevation in material prosperity or a high-grade or low-grade life. He prays to the Lord, “My dear Lord, it does not matter where I am born, but let me be born, even as an ant, in the house of a devotee.” A pure devotee does not pray to the Lord for liberation from this material bondage. Actually, the pure devotee never thinks that he is fit for liberation. Considering his past life and his mischievous activities, he thinks that he is fit to be sent to the lowest region of hell. If in this life I am trying to become a devotee, this does not mean that in my many past lives I was one-hundred-percent pious. That is not possible. A devotee is therefore always conscious of his real position. Only by his full surrender to the Lord, by the Lord’s grace, are his sufferings made shorter. As stated in Bhagavad-gītā, “Surrender unto Me, and I will give you protection from all kinds of sinful reaction.” That is His mercy. But this does not mean that one who has surrendered to the lotus feet of the Lord has committed no misdeeds in his past life. A devotee always prays, “For my misdeeds, may I be born again and again, but my only prayer is that I may not forget Your service.” The devotee has that much mental strength, and he prays to the Lord: “May I be born again and again, but let me be born in the home of Your pure devotee so that I may again get a chance to develop myself.”

Os sintomas da liberação e como ela é alcançada imperceptivelmente pelo devoto puro já foram explicados. Para a alma condicionada, há dois status de vida. Um status é nossa vida atual, e o outro é nossa preparação para a vida seguinte. Se estou no modo da bondade, posso estar me preparando para a promoção aos planetas superiores; se estou no modo da paixão, permanecerei aqui numa sociedade onde haja muita atividade, e se estou no modo da ignorância, posso me degradar à vida animal ou a um grau inferior de vida humana. Para o devoto, entretanto, não há interesse por esta vida nem pela vida seguinte, porque em nenhuma vida ele deseja elevação em termos de prosperidade material ou uma vida de grau superior ou grau inferior. Ele ora ao Senhor: “Meu querido Senhor, não me importa onde nascerei, mas deixa-me nascer, mesmo que seja como uma formiga, na casa de um devoto.” O devoto puro não ora ao Senhor pedindo a liberação deste cativeiro material. Na verdade, o devoto puro nunca pensa que está apto para a liberação. Considerando sua vida passada e suas atividades malignas, ele se acha digno de ser enviado à mais baixa região do inferno. Se nesta vida estou tentando me tornar um devoto, isso não quer dizer que, em minhas muitas vidas passadas, eu era cem por cento piedoso. Isso não acontece. O devoto, portanto, é sempre consciente de sua verdadeira posição. É apenas devido à sua plena rendição ao Senhor, pela graça do Senhor, que seus sofrimentos são abrandados. Como se afirma na Bhagavad-gītā: “Rende-te a Mim, e te protegerei de todas as espécies de reações pecaminosas.” Essa é a Sua misericórdia. Mas isso não significa que alguém que se rendeu aos pés de lótus do Senhor não tenha cometido más ações em sua vida passada. O devoto sempre ora: “Por minhas más ações, que eu nasça repetidamente, mas minha única súplica é que eu não me esqueça de Teu serviço.” O devoto tem essa força mental, e ora ao Senhor: “Que eu nasça repetidamente, mas deixa-me nascer no lar de Teu devoto puro para que eu possa outra vez ter a oportunidade de me desenvolver.”

A pure devotee is not anxious to elevate himself in his next birth. He has already given up that sort of hope. In any life in which one is born, as a householder, or even as an animal, one must have some children, some resources or some possessions, but a devotee is not anxious to possess anything. He is satisfied with whatever is obtainable by God’s grace. He is not at all attached to improving his social status or improving the status of education of his children. He is not neglectful — he is dutiful — but he does not spend too much time on the upliftment of temporary household or social life. He fully engages in the service of the Lord, and for other affairs he simply spares as much time as absolutely necessary (yathārham upayuñjataḥ). Such a pure devotee does not care for what is going to happen in the next life or in this life; he does not care even for family, children or society. He fully engages in the service of the Lord in Kṛṣṇa consciousness. It is stated in Bhagavad-gītā that without the knowledge of the devotee the Lord arranges for him to be immediately transferred to the Lord’s transcendental abode just after he leaves his body. After quitting his body he does not go into the womb of another mother. The ordinary common living entity, after death, is transferred to the womb of another mother, according to his karma, or activities, to take another type of body. But as far as the devotee is concerned, he is at once transferred to the spiritual world in the association of the Lord. That is the Lord’s special mercy. How it is possible is explained in the following verses. Because He is all-powerful, the Lord can do anything and everything. He can excuse all sinful reactions. He can immediately transfer a person to Vaikuṇṭhaloka. That is the inconceivable power of the Supreme Personality of Godhead, who is favorably disposed to the pure devotees.

O devoto puro não anseia por elevar-se em seu próximo nascimento. Ele já abandonou esse tipo de esperança. Em qualquer condição de vida em que se nasça, como chefe de família, ou mesmo como animal, sempre se tem alguns filhos, alguns recursos ou algumas posses, mas o devoto não anseia possuir nada. Ele se contenta com qualquer coisa que obtenha pela graça do Senhor. Não está de modo algum apegado à ideia de melhorar seu status social ou de melhorar o status de educação de seus filhos. Ele não é negligente – é cumpridor de seus deveres –, mas não gasta muito tempo pensando em melhorar a temporária condição de sua família ou sua condição social. Ele se ocupa plenamente no serviço ao Senhor e, quanto aos outros assuntos, ele simplesmente lhes reserva o tempo absolutamente necessário (yathārham upayuñjataḥ). Um devoto puro assim não se importa com o que acontecerá na próxima vida ou nesta vida; ele nem mesmo se importa com família, filhos ou sociedade. Ele se ocupa plenamente no serviço ao Senhor em consciência de Kṛṣṇa. A Bhagavad-gītā afirma que, sem o devoto saber, o Senhor providencia sua transferência imediata à Sua morada transcendental logo após o devoto deixar este corpo. Após abandonar o corpo, o devoto não vai para o ventre de outra mãe. A entidade viva comum, após a morte, é transferida ao ventre de outra mãe, segundo seu karma, ou atividades, para receber outro tipo de corpo. Quanto ao devoto, porém, ele é imediatamente transferido ao mundo espiritual, na companhia do Senhor. Isso é a misericórdia especial do Senhor. Como isso é possível explica-se nos versos seguintes. Visto que é todo-poderoso, o Senhor pode fazer qualquer coisa. Ele pode perdoar todas as reações pecaminosas. Ele pode transferir imediatamente uma pessoa a Vaikuṇṭhaloka. Esse é o poder inconcebível da Suprema Personalidade de Deus, que tem disposição favorável aos devotos puros.